Nowy rok, nowe wyzwania....

Witam na moim blogu w nowej domenie. Mam nadzieje, ze zmiana ta wyjdzie nam tylko na dobre I nie bedzie wiecej nieporozumien z zamieszczaniem komentarzy czy postow.

Mija wlasnie rok od mojego pojawienia sie w wirtualnym swiecie. Nie przypuszczalam, ze pisanie moze byc tak wciagajace. Nie wiedzialam, ze mozna tak sie zatracic w rozmowach z ludzmi, ktorych na oczy nie widzialam. Nie zdawalam sobie sprawy z przegromnego pragnienia podzielenia sie swoimi doswiadczeniami I z takiego samego pragnienia uslyszenia od Was o doswiadczeniach I osobistych spostrzezeniach. Niby tak dalecy, bo nieznani a jednoczesnie tak bliscy bo w wielu watkach podobni. Dziekuje wam za kazda goraca rozmowe I za kazde wejscie na moja strone.

Postanowilam troche podsumowac ten rok. Wiem, ze zazwyczaj robi sie pod koniec grudnia, kiedy strzelaja korki od szampana. Ale ja lubie zrywac konwenanse:) Poza tym to byl MOJ ROK ZMIAN, niezalezny od utartych dat.

Przypominam sobie wiec ten dzien, kiedy poltora roku temu podlaczylam internet w domu I pierwsze co zrobilam to surfowalam po stronach psychologicznych. Pamietam jak znalazlam felieton na temat DDA I moje uczucie otrzymania ogromnego psychicznego kopa. Tak dlugo zylam ze soba, niewiedzac, ze nie jestem sama ze swoimi odczuciami. Moze tak bylam zamknieta na wszelkie zewnetrzne bodzce, tak glucha na wszelkie podszepty Wszechswiata, ze nie tylko to przeplynelo mi przez palce z tego co widze. Nie bylo nikogo kto mi pokazywal sciezki, nikt nie pomagal dokonywac wyborow. Trudno. Potrafilam obserwowac zaleznosci spoleczenstwa, ludzi ale nigdy nie odnosilam ich do siebie.

Jednak nadszedl ten czas. Moge go roznie nazwac, ze to Wszechswiat we mnie – jak lubie, ze to Bog – jak lubia inni. Najwazniejsze ze sie stalo. Nastepnie pamietam dziwne nastepstwa, dziejace sie samoistnie. Wybuchy placzu, wscieklosci, zalu, gniewu bez powodu. Cos sie ruszylo. Jedno wielkie nieszczescie. I pozwolilam sobie na wszystkie zle uczucia, na wszelkie smutne I nieszczesliwe emocje. Przezywalam wtedy pierwsze glebokie zakochanie w innym DDA. Wiec podwojnie bylam zakrecona. Ciezko wspominam ten okres. Po 6 miesiacach powstal blog. Pojawiliscie sie Wy. Polaczyl nas jeden problem. Nigdy nie czulam swiadomie potrzeby nawiazania bliskich relacji ze swiatem. Ale moze jednak podswiadomie czulam potrzebe wyrwania z siebie tego ciezaru I rzucenia go w swiat by choc zobaczyl, ze istnieje?

Kiedy wklejam Wam moje slowa, sama czytam je wielokrotnie. Raz, drugi, dwudziesty. Wspominalam juz, ze czesto widze sprzecznosci w wyrazanych emocjach I tezach. Wybaczcie mi to. Sama staram sie zrozumiec I nie zaprzeczam ze bladze. A jedyne co odkrywam ze nadal MALO WIEM. Jednego dnia wszystko jest dla mnie jasne I przejrzyste, drugiego dnia mam juz watpliwosci. Ale wiem jedno, nie chce sie zatrzymac. Chce isc ta droga mniej uczeszczana, gdzie rzadko mozna znalezc kompana do drogi. A ze samotnosc jest jak moja krew, nie boje sie wystawic twarzy do pustki w okol.

Jednak widze siebie jako zupelnie inna osobe niz rok temu. Mysle, ze ruszylam, juz nie stoje w jednym miejscu. Slucham siebie, swojej intuicji I teraz nigdy jej nie ignoruje. Zauwazylam takze bardzo wazna rzecz, nazywam ja NAUKA OTWARTYCH OCZU. Prosciej - nauka bycia swiadomym. Codziennie sobie powtarzalam, miej otwarte oczy, miej otwarte oczy. Obserwowalam siebie, jak reaguje na sytuacje zyciowe, jakie mam wtedy emocje, czy chce je tak zostawic czy nie. Dbalam by nikt mnie nie prowadzil; w sensie by nie bylo czlowieka obok mnie ze swoja osobista energia, by nie przeszkadzal swoimi wypowiedzianymi teoriami. Bo slowa uslyszane sa przeszyte energia tego kto je wypowiedzial. Sama obecnosc czlowieka przeszywa mnie jego wibracjami. Jedyne przewodnictwo szukalam w slowie pisanym. Ksiazki daja czas na myslenie, na wglebienie sie w temat, na uslyszenie tego w duszy. Chcialam dotrzec do dna mojego jestestwa, do tej otchlani. To tak jak szukajac kontaktu ze swiatem, natura czy Bogiem pustelnicy/mnisi odcinaja sie od bodzcow spolecznych. Tylko w ciszy slychac siebie powiedzial Krzysztof Krauze, a Wojciech Eichelberger napisal “ Umysl jest jak naczynie z woda, ktorym nieustannie poruszamy. Woda wzbudza sie, maci I przelewa. Bywa, ze wstrzasany niepokojami umysl nie daje nam wytchnienia nawet w nocy. Budzimy sie zmeczeni, rozbici I bez sil do zycia. Gdy decydujemy sie na to, by przez pewien czas pobyc w samotnosci, to tak jakbysmy naczynie z woda postawilii w jednym miejscu. Nikt go nie rusza, nie przenosi, nic nie dodaje, nikt nie miesza wody. Wtedy wszystkie zanieczyszczenia opadaja na dno, woda staje sie spokojna I przejrzysta.”

Poniewaz moje naczynie z woda bylo wstrzasane przez 20 lat, w zyciu doroslym potrzebuje wiecej czasu na cisze. Bardzo dbalam o takie male niuanse. Wycofalam sie troche ze swiata zachowujac balans, ktory mi odpowiada I w ktorym czuje sie szczesliwa. Moje stopy blizej dotykaja Ziemi. I teraz zadaje sobie pytanie? Czy chce poczuc calkowicie piasek pod stopami? Czesto czuje sie tu rozdarta bo wiem, jak warto pozostac dzieckiem I miec dostep do jego widzenia swiata. Chocby zachwyt, istnienie tylko w tej chwili, niczym nie skrepowany smiech ( ktory w polskim autobusie nie za bardzo robi dobre wrazenie:)). Ale jestem tez dorosla I zyje w spoleczenstwie. Zrozumialam ze chce odnalezc balans I jakby.. do konca nie chce wyzdrowiec, zapomniec. Bo jak pisalam kiedys, tylko te gowno sprawia, ze rosna kwiatki. Kwiaty, ktore nie sa jak szary tlum, kwiaty ktore otworzyly mnie na cos na co wiekszosc w ferworze zalatania, pozadania I chciwosci zatracilo. Byle by nie niszczyc siebie I innych, byle by odzdzielic te zle emocje od pozytywnych, przezywac te podniosle I sloneczne a te niszczace wycofac do postaci nawozu. Tym musi sie zajac wewnetrzny dorosly.

Szukam ciagle swojego miejsca I juz na ten czas wiem, ze jest bardziej w swiecie na uboczu tego duzego swiata. Nie ma co z tym walczyc, na sile przynalezec. Nie wierze w calkowite pozbycie sie tego wyobcowania. Znowu trzeba to zaakceptowac, ukochac. Mysle, ze tu mi jest znowu latwiej bo nigdy nie czulam sie swiadomie samotna. Wiem ze jestem sierota emocjonalna I choc u niektorych idzie to w szukanie wypelnienia z zewnatrz, ja czuje ze moja droga wiedzie od wewnatrz mnie. I to nie jest zle, to jest po prostu moje. Dbam by zamkniete drzwi otworzyly chociaz okna w moim domu duszy dla zew swiata.I to dziala dla mnie. Mysle, ze wielu DDA zaglusza siebie na wiele sposob, dlatego potrzebuja pomocy psychologow I ludzi na mitingach. Nie znaja drogi do siebie, potrzebny im przewodnik ktorego energie mozna poczuc i jakby dotknac, gubia sie w labiryncie odczuc jak I ja sie gubie nie raz. Mysle takze, ze wielu pragnie poczuc, ze nalezy do grupy podobnej do nich samych. Sama pamietam jak dobrze sie poczulam wiedzac, ze nie jestem wybrykiem natury tylko mam problem, ktorego istnienie odkryto juz dawno temu. Jednak ich samotnosc jest przeogromna otchlania, moja jest zaakceptowana I dobrze znana przyjaciolka. Moja wielka wygrana jest tu nauka optymizmu. Nie powiem, bardzo pomogla mi tu takze emigracja. Odciecie calkowite. To takze z punktow mojego sposobu wyrwania sie z macek energii wspomnien.

Przeczytalam niedawno odpowiedz na moj komentarz na jednym z blogow. Ze jestem ta nadwyraz odpowiedzialna (jedna z cech DDA) a przeciez nie jestem Bogiem, nie jestem wszechmocna. Ja jednak wierze, ze to wlasnie nikt inny jak tylko my jestesmy wszechmocni co do naszego zycia. Ze to nie Bog dziala przez nas, to my sami poprzez wiare w jego swieta reke sobie pomagamy. Ja tak samo uwierzylam w siebie. I patrzcie na mnie. Tez dziala. Czysta psychologia. Jak mowi Paulo Coelho jezeli czegos pragniesz caly swiat ci sprzyja. SPRZYJA. Ale nie zrobi tego za ciebie.

Wiec sumuje te 12 miesiecy I rownanie ma wynik = do przodu. Ale nawias otula to rownanie mysla; chocbym wiedziala wszystko I wszystkie rozumy bym zjadla Wszechswiecie, Intuicjo, moje wyzsze JA; nigdy nie daj mi w to uwierzyc. Chce szukac I w szukaniu znalezc szczescie.