Witajcie,
nie moge uwierzyc, ze wracam tu po latach. Moj ostatni post datuje na rok 2016 czyli 7 lat temu! Jestem w szoku, ze tyle tu napisalam, i to przez pare lat bo ja nie lubie pisac. Musialam poczuc wielka inspiracje tamtego czasu...moze z bolu, moze z powodu tego, ze bylam w drodze odkrywania nastepnej czesci siebie i swojego zycia a dzielic sie zawsze lubilam a moze dlatego, ze wlasnie to pozwalalo mi zrozumiec wiecej. Jestem ciekawa czy jest jeszcze tu zycie? Czy ktos jeszcze czyta blogi takie jak ten, czy juz ostatecznie klikamy tiktoki na adrenalinie. Ale pomyslalam, ze Ci co mi towarzyszli przez okres odkrywania siebie, moze nadal tu sa. Dajcie znac czy jestescie zainteresowani dowiedzeniem sie o mojej dalszej podrozy od deprywacji po emocjonalna lake pelna kwiatow, w ktorej w koncu zyje... Czy to bedzie pomocne, czy to bedzie ciekawe? Na poczatek przypomne, ze jestem oficjalnie pelno etatowym Psychologiem Psychoterapeuta w Irlandii i mam bardzo dobrze prosperujaca prywatna praktyke. Przemienilam ciemnosc w swiatlo, a ciemnosc stala sie dla mnie zrodlem z ktorego czerpie wiedze i inspiracje do drogi, ktora krocze z moimi ludzmi (tak nazywam swoich klientow bo tym sie staja). Nadaje to znaczenie mojej przeszlosci, ktora byla ciezka, depresyjna, i obiektywnie samotna, choc subiektywnie zawsze dobrze sie czulam sama,
Wysylam wiec w eter ten pierwszy post, jezeli Was juz nie ma, to mam nadzieje, ze plywacie po spokojnych funkcjonalnie wodach ale ze zdrowymi wyzwaniami w swojej podrozy. W koncu cos musi nas rozwijac :-) Jezeli tu jestescie - do uslyszenia.
Izabell
