poniedziałek, 10 grudnia 2007
Paulo Coelho "Podręcznik Wojownika Światła" - fragmenty
Kiedy wojownikowi dzieje się krzywda, to zazwyczaj stroni od ludzi, by nie obarczać ich swoim cierpieniem. Jest to postępowanie dobre i złe zarazem. Pozwolić, aby w sercu powoli goiły się rany - to jedno. Natomiast na całe dnie pogrążać się w smutku, z obawy, by nie obnażyć własnej słabości - to całkiem inna sprawa. W każdym z nas istnieje i anioł i diabeł, a ich głosy są bardzo do siebie podobne.Wobec trudności diabeł przekonuje, że łatwo nas zranić, a anioł prosi, byśmy zastanowili się nad sobą, i czasami musi włożyć swoje słowa w usta obcych ludzi. Wojownik utrzymuje równowagę pomiędzy samotnością i uzależnieniem od innych.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
3 komentarze:
Nie jestem wojownikiem. Nigdy zresztą nie myślałam, że jestem. Nie ma we mnie równowagi. A kiedyś była. Czy może tylko tak mi się wydawało...?
hmn...mysle ze bycie wojownikiem to wlasnie ciagla gotowosc do utrzymania rownowagi, ta odwaga, dzialanie i wiara w siebie. to normalne ze ja tracimy, ale tylko ten nie upada co nic nie robi. trzeba sie podniesc i isc dalej.
mysle ze nie rodzimy sie wojownikami, to trzeba zdobywac.... jednak wierze ze kazdy moze nim byc...jezeli tylko tego zechce...jezeli tylko bedzie wytrwaly...
(...)
wojownik światła purpurowy
Prześlij komentarz