Hustawka mnie dobija!

No niech mi ktos cos poda, bo nie wiem co sie ze mna dzieje. Jeszcze niedawno w wyzu energetycznym, jeszcze Wam pialam jak wiele mam pozytywnej energii, jak ciesze sie, ze malymi krokami spelniam swoje plany. A wczoraj, nurkowanie na glowke. I nie pamietam juz abym miala az tak czarne mysli, bez powodu. Trzymam sie jakiejs chrzanionej karuzeli i mam naprawde dosyc!

A od czego sie zaczelo? Najpierw mnie grypsko przekrecilo, lezalam trzy dni w domu. Potem dowiedzialam sie przez Facebooka, ze kolega, ktory nazywa mnie PRZYJACIOLKA i ktory wiele razy mi pomogl i ktory wiele lez ze mna dzielil, nawet nie raczyl sie podzielic ze mna osobiscie, ze wlasnie rozpoczal nowy rozdzial w zyciu, tylko wrzucil mnie do internetowej spolecznosci jak kazda inna osobe!!! Czy na tym polega przyjazn? Czy o jego weselu i dzieciach tez dowiem sie przez przypadkowy opis w komunikatorze? A boli to podwojnie, bo kolega juz raz wykrecil numer, bedac w zwiazku poprzednim powiewal jak horagiewka - dziewczyna zabraniala wypadu na piwo ze mna ( zazdrosc, tylko kolege znam 15 lat!) ,byl gotow na to przystac (!). Kiedy zwiazek sie rozpadal, juz byl wiekszym przyjacielem, wiecej interesujacym sie moim zyciem, rozmowami o swoim. Zwiazek sie rozpadl totalnie i juz czas na to uczestnictwo bylo zawsze. A teraz nowy zwiazek i PRZYJACIOLKA juz w odstawke, inaczej sklecone zdania, inaczej formulowane i mowiace juz tylko o pracy i rzeczach obojetnych. Bo co mu w duszy gra - juz nie potrzeba sie dzielic bo juz ma z kim. Aby koledze sie powiodlo i to do konca zycia, bo niestety ja DDA traktuje zbyt serio slowa PRZYJAZN czy MILOSC, a wybaczanie pierwszy raz jest juz dla mnie wysilkiem, drugi raz na ruchome piaski moja stopa nie postanie. I jeszcze jakby to byly piaski z innej beczki, ale jak historia sie powtarza to oznacza jedno - brak przyswojenia lekcji. Done it!!

Nastepnie jestem tak zmeczona, brak mi swiatla, slonca nie widzialam od tygodni, wieje, leje a obrecze wokol oczu z braku snu od kilku dni zataczaja swoje tory. Mam ochote wszystko rzucic, sprzedac mieszkanie w Wawie i zaszyc sie w malej, cieplej wiosce oblanej sloncem, szumem morza i zieleni. Wyruszyc na drogi koniec swiata i zaszyc sie w krainie kangurow. Rzucic ta szkole, ktora ostatnio tak mnie meczy. Od czaswo egzaminow mam burze mozgow. Rzucic ten kraj, ktory nie ma innego tematu niz recesja i jak to etaty leca na leb i szyje, kogo beda zwalniac, kogo zostawia. A ja ze swoim szczesciem do pracy z poprzednich lat moge juz tylko lapac sie za glowe. I jeszcze dzisiejszy dzien! Czizus!

Wszyscy chorzy. Wyrabiam trzy prace na raz, biegam, zalatwiam, rozmawiam, organizuje. A to nie jest to co introwertyk lubiacy rytmiczny puls lubi najbardziej. Caly dzien glowa mi peka i okropnie siebie nie lubie, moja tolerancja na moja osobe spadla do zera z powodow niewiadomych. Nie postarzalam sie az tak przez kilka dni, nie zglupialam az tak by czuc sie jak nic nieznaczacy robal. Ale jednak tak sie czuje. I pojawiaja sie wowczas bardzo znane, schematyczne ramki - porownywanie.

Zaczynam byc slepa na to co mam, ale za to dobrze widze jak innym jest dobrze. Oczywiscie duzo lepiej niz mi. Wszystkim sie uklada, a ja musze sobie te ukladanke najpierw wyryc, ociosac, ustawic i wtedy turlac jak Syzyf pod gore by cos z tego bylo.

Wczoraj mialam jakies szybie i glebokie dno. Mialam wyrazna ochote zasnac na zawsze. Wyrazistosc tych emocji mnie zszokowala. Czuje sie zle, czuje sie sama, czuje sie opuszczona, czuje sie glupia i nic nieznaczaca. Czuje bezsensownosc wszystkich moich dzialan. Nic mi sie niechce ale chce mi sie przestac istniec. I tak to nikogo nie obejdzie.

Czas chyba na leki.